Życie klauzurowo – kontemplacyjne

Siostry Klaryski od Wieczystej Adoracji prowadzą życie klauzurowe. Celem zamknięcia nie jest izolacja od świata zewnętrznego, lecz stworzenie odpowiedniego klimatu – ascezy, ciszy, skupienia, samotności i oderwania od doczesnych trosk, w którym mniszki będą mogły bez przeszkód oddawać się życiu kontemplacyjnemu, aby osiągnąć zjednoczenie z Bogiem. Motywem wyboru życia zamkniętego może być jedynie oblubieńcza miłość do Boga, która żąda wyłączności. W adhortacji Vita consecrata Jan Paweł II stwierdza: „Wybierając zamkniętą przestrzeń jako środowisko życia, mniszki klauzurowe mają udział w całkowitym wyniszczeniu się Chrystusa poprzez radykalne ubóstwo, którego wyrazem jest wyrzeczenie się nie tylko rzeczy, ale także „przestrzeni”, kontaktów i wielu dóbr stworzonych. Ten szczególny sposób ofiarowania „ciała” pozwala im bardziej odczuwalnie zagłębić się w misterium eucharystyczne.

Mniszki ofiarowują się wraz z Jezusem za zbawienie świata. Ich dar ma nie tylko aspekt ofiary i zadośćuczynienia, ale zyskuje także wymiar dziękczynienia składanego Ojcu przez udział w dziękczynieniu umiłowanego Syna”. Owocami życia zamkniętego są wewnętrzna wolność, życie w komunii z Bogiem i duchowa płodność sióstr zakonnych wyrażająca się w zupełnym oddaniu swojego życia służbie Kościołowi świętemu. W ten sposób ukryte siostry realizują apostolski aspekt swojego powołania – chociaż niewidoczne, mogą wspierać dzieła ewangelizacyjne i misyjne Kościoła św., ponieważ posługują się najpewniejszymi środkami zbawienia, jakimi są nieustanna modlitwa i ofiara. Klauzurowy klasztor klarysek -adoratorek jest wymownym znakiem oblubieńczej miłości Boga do człowieka i przedsmakiem wieczności, w której zbawieni kontemplują Oblicze Pana.

Siostra ze św. Klarą: „Klara była ukryta, jednak jej życie stało się jawne. (…) Rozbiła ona swoim surowym życiem alabastrowe naczynie swojego ciała, zaś blask jej życia rozświetlił cały Dom Pański”. Papież Aleksander IV, Bulla kanonizacyjna św. Klary

Skip to content