Habit (łac. habitus – ubranie, strój) – strój zakonny zawsze uważany był za jedną z form świadczenia o Bogu, a także za wyraz ubóstwa i pokuty. Wyglądem swym habit franciszkański zbliżony jest do kształtu krzyża. Dziś nałożenie habitu łączy się z obrzędem przyjęcia do nowicjatu. Rezygnacja ze stroju świeckiego wyraża porzucenie dotychczasowego sposobu życia, a przede wszystkim odwrócenie się od grzechu. Habit jest szatą nowego człowieka, zewnętrznym znakiem konsekracji, a także znakiem wybrania i rękojmią chwały. Noszony na znak oddania życia Bogu, symbolizuje przyobleczenie się w Chrystusa. W naszym zakonie wraz z przyjęciem habitu otrzymuje się nowe imię, co podkreśla rozpoczęcie nowej drogi życiowej i wyraża szczególną misję siostry.
Szkaplerz (łac. scapulae – łopatki, ramiona, grzbiet) – pierwotnie była to wierzchnia szata pełniąca rolę ochronnego fartucha, którą mnisi przywdziewali na habit w czasie pracy. Z biegiem czasu szkaplerz nabrał znaczenia symbolicznego i wyraża niesienie codziennego krzyża. Szkaplerz jako część stroju zakonnego noszony jest na habicie i składa się z dwóch płatów materiału opadających na plecy i na piersi. Część szkaplerza opadająca na piersi przypomina, że serce tam ukryte ma bić dla Boga i bliźnich, z miłości odrywając się od doczesnych przywiązań, zaś płat opadający na plecy symbolizuje trudy, doświadczenia i krzyże.
Welon – to znak poświęcenia się zakonnicy Bogu, jej przynależności do Niego oraz zerwania ze światem.
Sznur franciszkański, nazywany także z łac. cingulum – sznur oznacza gotowość pełnienia woli Bożej. Jest także symbolem czystości, powściągliwości i wyrzeczenia. W naszym zakonie Mniszek Klarysek od Wieczystej Adoracji przepasujemy się białym sznurem z trzema węzłami symbolizującymi składane przez siostry śluby: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości.
Monstrancyjka – wymowny znak charyzmatu naszego zakonu Klarysek od Wieczystej Adoracji – adoracji Najświętszego Sakramentu.
Krzyż – nosimy zatknięty za sznurem. Przypomina on nieskończoną miłość Boga do człowieka oraz fakt, że zbawienie dokonało się przez cierpienie. Przyjęcie krzyża z rąk biskupa dokonuje się podczas składania ślubów uroczystych (wieczystych) i wyraża zgodę na udział w cierpieniu Chrystusa, by w ten sposób upodobnić się do Niego oraz współuczestniczyć w Jego zbawczym dziele.
Obrączka – zewnętrzny znak wiecznych zaślubin z Chrystusem. Kolista forma obrączki (nie mająca początku, ani końca) to symbol wieczności.
