Należymy do wielkiej rodziny franciszkańskiej. Nasze początki sięgają XIII wieku i prowadzą do włoskiego miasta Asyżu, którego urok i legenda przyciągają niezmiennie już ponad 800 lat. W 1182 roku w Asyżu urodził się Franciszek Bernardone. Syn zamożnego kupca, wesoły i beztroski młodzieniec, nawraca się radykalnie pod wpływem łaski Bożej. Postanawia naśladować Chrystusa na drodze ubóstwa, pokuty, modlitwy i pokory. Franciszek, zakochany w Bogu przypomniał światu, że Bóg jest Ojcem pełnym miłości a całe stworzenie braćmi i siostrami. Założył Zakon Braci Mniejszych, później z pomocą św. Klary zakon żeński, a wreszcie dla ludzi świeckich – Trzeci Zakon Pokutujących. Duchowa córka świętego Franciszka – Klara Scifi, urodziła się w 1193 r. Mimo, iż pochodziła ona ze szlacheckiej rodziny, jednak za przykładem Biedaczyny wybrała dla siebie i swoich sióstr życie modlitwy, ofiary i pokuty. Naśladując szczególnie ubóstwo Chrystusa dała początek Zakonowi Sióstr Klarysek. W następnych wiekach św. Franciszek i św. Klara znajdowali wciąż nowych naśladowców. Powstawały nowe zakony i zgromadzenia oparte na ich regule.
W XIX wieku we Francji został utworzony Zakon Franciszkanek Najświętszego Sakramentu. Nasi założyciele: M. Maria od św. Klary Bouillevaux (1820 – 1871) i O. Bonawentura Heurlaut OFM Cap.(1816 – 1887), odpowiadając na głos Boży, połączyli franciszkańską drogę życia ewangelicznego ze szczególnym powołaniem do adoracji Eucharystii w duchu dziękczynienia. 8 XII 1854 r. w Paryżu O. Bonawentura, kapucyn dokonał obłóczyn czterech sióstr, co dało początek Zakonowi Franciszkanek Najświętszego Sakramentu (obecnie Sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji). Ostatecznie siostry zamieszkały w Troyes, zakładając w tym mieście klasztor z nieustanną adoracją w duchu dziękczynienia. W roku 1859 Założycielka Matka Maria od św. Klary złożyła śluby wieczyste, a wspólnota przyjęła formę życia kontemplacyjnego opartego na regule Trzeciego Zakonu Regularnego – klauzurowego.
Dalszy rozwój zakonu związany jest z postacią Matki Marii od Krzyża Morawskiej (1842 – 1906). W roku 1866 wstąpiła ona do Franciszkanek Najświętszego Sakramentu i po odbytej formacji, w kwietniu1871 roku Matka Morawska wraz z sześcioma siostrami przybyła do Polski, zakładając pierwszy klasztor z nieustanną adoracją na terenie Wielkopolski. Na skutek panującego Kulturkampfu musiały opuściły te tereny i osiedliły się ostatecznie we Lwowie. Stąd Zakon Klarysek od Wieczystej Adoracji rozprzestrzenił się na różne kontynenty. W okresie międzywojennym na terenie odrodzonego państwa polskiego istniały trzy klasztory: we Lwowie, Kętach i Bydgoszczy. W 1946 r. siostry opuściły Lwów, przeniosły się na Dolny Śląsk i utworzyły fundację w Kłodzku i Ząbkowicach Śląskich. W 1947 r. wspólnota kęcka utworzyła klasztor w Słupsku jako wotum wdzięczności za szczęśliwie przetrwaną wojnę. W latach komunizmu, mimo bardzo niesprzyjających warunków, powstały dalsze klasztory: w Elblągu i w Pniewach Wielkopolskich. Najmłodszy jest klasztor w Hajnówce. Obecnie na świecie istnieje 29 klasztorów Klarysek od Wieczystej Adoracji, najwięcej w Indiach.
