Św. Klara z Asyżu , której uroczystość dziś świętujemy, jest naszą główną patronką i Matką Duchową. Jej życie było piękne i spełnione. Całkowicie była zanurzona w Bogu, w kontemplacji Jezusa - Oblubieńca Ubogiego i Ukrzyżowanego. Boga Ojca poznaje i najczęściej w swoich pismach  nazywa  „Ojcem miłosierdzia”, doświadczając. Jej  serce przepełniała  wdzięczność wobec Niego za dar  powołania i życia, za „nadmierne miłosierdzie i miłość”. Klara była  uległa i posłuszna działaniu i prowadzeniu Ducha Świętego. Szczególne dla Klary jest także umiłowanie Eucharystii i zachęcanie sióstr do „maximum życia eucharystycznego”.  Ubóstwo, pokora, duch braterstwa, macierzyństwo duchowe( szczególnie wobec jej sióstr ), posłuszeństwo i szacunek wobec Kościoła i kapłanów- to  jedne z charakterystycznych rysów jej duchowości. Bóg  Ojciec hojnie ją ubogacił swoimi łaskami. Były to  to m in. dar uzdrawiania i uwalniania, dar modlitwy wstawienniczej, dar widzenia, cud rozmnożenia chleba dla sióstr, charyzmat kontemplacji, zdecydowanie i odwaga wewnętrzna, czystość wiary, nienaruszone dziewictwo, i dar ogromnej cierpliwości, bowiem Klara przez 29 lat, do końca życia była bardzo chora.

Klara jest najczęściej przedstawiana w ikonografii z cyborium z Najświętszym Sakramentem. Podczas najazdu Saracenów, jak głosi podanie, Klara poprosiła Jezusa, by ochronił siostry. Jezus jej powiedział: ”Ja was zawsze strzec będę.” W  ten sposób klasztor sióstr jak i Asyż zostały ocalone. Ta obietnica Jezusa jest nadal aktualna i spełniana, bowiem Jego obecność w Najświętszym Sakramencie nam szczególnie towarzyszy.

Szczególny i pełen pokoju był moment śmierci św. Klary. Jak mówi podanie, nawiedziła ja Najświętsza Dziewica wraz z orszakiem Dziewic. Przed śmiercią Klara mówiła do swojej duszy:

” Idź bezpiecznie, ponieważ masz dobrą eskortę na drogę. Idź, ponieważ Ten, który cię stworzył, uświęcił cię, kochał cię czułą miłością, zawsze troszczył się o ciebie, jak matka o swego syna. A Ty, Panie, bądź błogosławiony za to,żeś mnie stworzył.” 

 (Z „Legendy o św. Klarze z Asyżu” Tomasza z Celano ) 

Święto Przemienienia Pana Jezusa na Górze Tabor dla nas, osób konsekrowanych jest szczególnie bliskie. Nasze życie w nieustannej Bożej Obecności, karmione Ciałem i Krwią Chrystusa, ogarnięte ciszą i klauzurą, nieustannie nas wewnętrznie przemienia. Otwiera nasze serca i uszy na głos Ojca, który zapewnia o swej miłości wobec nas i całego świata, który każdego dnia na nowo nas powołuje i posyła.

Dziś na Eucharystii Ksiądz Kapelan w kazaniu mówił o życiu duchowym, które jest podobne do wspinaczki górskiej. Droga ma być stroma, choć najkrótsza z możliwych, potrzebny jest przewodnik, duchowi przyjaciele i wspólnota, bo w górach czasem jest trudno i niebezpiecznie; warto też trzymać się wyznaczonych ścieżek, bowiem łatwo zbłądzić i co za tym idzie: błąkać się z dala od celu. Zachęcał nas do podjęcia tego trudu życia duchowego tą najtrudniejszą ścieżką. I zapewnił nas, że z wysokości osiągniętego szczytu, czyli zjednoczenia z Bogiem, inaczej będziemy postrzegać nasze codzienne krzyże.

Dziś także na Eucharystii nasza siostra M.Angela odnowiła swoje Śluby Święte na kolejny rok. Cieszymy się razem z naszą siostrą jej powołaniem i decyzją tej duchowej górskiej wspinaczki do samego Nieba.