„Seraficki Ojciec Franciszek żywił wyjątkową miłość do Najświętszej Maryi Panny. Dlatego też staranną opieką otoczył kaplicę pod wezwaniem Matki Bożej Anielskiej, zwanej Porcjunkulą. Stała się ona kolebką Zakonu Braci Mniejszych. W niej także Św. Franciszek przygotował podwaliny dla Zakonu Klarysek. Tam również szczęśliwie umarł.

Podanie głosi, że Św. Ojciec nasz Franciszek otrzymał od Najświętszej Panny ów słynny odpust, który i dziś my również możemy otrzymać w każdym kościele franciszkańskim i parafialnym.

 „Mąż Boży Franciszek(…) przeto często mówił:>Baczcie, synowie, byście kiedyś nie opuścili tego miejsca. Jeśliby was wyrzucono na zewnątrz z jednej strony, wchodźcie z powrotem z drugiej, bo miejsce to jest naprawdę święte i mieszkanie Boga. Tutaj, gdy byliśmy nieliczni, Najwyższy pomnożył nas w liczbę; tutaj zapalił nasza wolę ogniem swej miłości; tutaj każdy, kto będzie się modlił pobożnym sercem otrzyma to, o co by prosił, a ten kto zgrzeszy srożej będzie karany. Dlatego,  wszyscy synowie uważajcie to miejsce mieszkania Boga za godne czci i tutaj z całego serca uwielbiajcie Pana i dziękujcie Mu.>

/z pism brata Tomasza z Celano/

„Znakiem ukrzyżowanej miłości jest otwarte serce. Jezus Otwiera serce, abyśmy mogli tam wkroczyć z naszym pragnieniem miłości. W swojej do nas miłości Jezus pozwala nam siebie ranić. Z Jego otwartego serca wypływa krew Jego miłości. Miłości nie wstrzymuje, lecz pozwala jej płynąć w naszą stronę. Jego miłość otwiera przed nami przestrzeń, w której możemy zamieszkać, gdy nas do siebie zaprosi.”

A.Grün OSB „Dotyk Bożej miłości”

 „Upadamy na kolana, czcząc Cię i uwielbiając . Ostatecznie pozostajesz tylko Ty, serce świata. Nas nie ma. Co jest w nas dobre, to Ty; To czym sami jesteśmy , nie zasługuje na uwagę. Przemijamy przed Tobą, pragnąc być tylko Twoim odbiciem, oknem dla naszych braci. Nasz upadek przed Tobą jest Twoim wyniesieniem, naszym wzrastaniem w Tobie i Twoim wstąpieniem w nas.(...)Twe pulsujące Serce porusza wszystko we wszechświecie. Bije ono ciągle, a jego uderzenia stwarzają czas i trwanie; jego potężne, bolesne uderzenia toczą naprzód świat i jego historię. Oto niepokój istnienia: niespokojne jest Twe serce, zanim nie spocznie we mnie; niespokojne jest Twoje serce, póki nie spoczniemy w Tobie, nim czas i wieczność nie stopią się w jedno.(…)

Spokojnie, w majestatycznym rytmie uderzeń, włada światem serce Boga.”

H.U.von Balthasar „Serce świata”